Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Χρόνια πολλά για την 28η Οκτωβρίου!


Έγιναν οι εξετάσεις ραδιοερασιτεχνών

Φαίνεται πως τα διαβήματα της Ε.Ε.Ρ. για τον τρόπο που γίνονταν οι εξετάσεις των υποψηφίων ραδιοερασιτεχνών έπιασαν τόπο. Αναφέρομαι στην αναγραφή του ονόματος στις σελίδες που παρέδιδαν οι υποψήφιοι και στην επιτήρηση κατά την εξέταση του κώδικα. Φαντάζομαι και τα υπόλοιπα σωματία είχαν και έκαναν τις προτάσεις τους. Απλώς δεν τα μάθαμε.
Κάποιος που ενδιαφέρθηκε να μάθει πάντως πως μπορεί να βγάλει άδεια, πληροφορήθηκε από συγκεκριμένο σύλλογο ότι κοστίζει 150 Ευρώ! Χάσαμε και τον Τάκη να μας πει λεπτομέρειες! Με αυτή την οικονομική κρίση πήραν όλα την κατρακύλα... Α-πα-πα!

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Holy island



Την μικρή ιστορία που θα διαβάσετε στη συνέχεια την έστειλαν με περιστέρι! Κουρασμένο προσγειώθηκε στην δεξιά-πάνω κατευθυνόμενη κεραία μου, έχοντας στο ράμφος του την microSD με το παρακάτω μήνυμα. Η ομοιότητα με οτιδήποτε αναφέρεται στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, είναι εντελώς συμπτωματική!



"Σε ένα μικρό παραδεισένιο νησί του Ειρηνικού, ζει μια ολιγομελή φυλή. Η φυλή αυτή χαίρεται την παρθένα φύση, και μαζεύει φύκια από την αβαθή θάλασσα. Στη συνέχεια τα πουλάει στους επισκέπτες για μεταξωτές κορδέλες! Τα φύκια αυτά μαζί με διάφορα αυτοσχέδια βραχιόλια, αποδίδουν εισόδημα στους ιθαγενείς. Κάποιοι από τους επισκέπτες έχουν πειστεί ότι τα φύκια είναι ξεχωριστά, ενώ άλλοι τα αγοράζουν προκειμένου να επισκεφτούν αυτό το παραδεισένιο νησί.
Κάποιος ραδιοερασιτέχνης που επισκέφτηκε το νησί έδειξε στους ιθαγενείς, πόσο εύκολα μπορεί να επικοινωνεί με τον ασύρματο του. Αυτοί βλέποντας πόσο τους εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο, έγιναν ραδιοερασιτέχνες, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι ή να ασχοληθούν με το αντικείμενο. Αμέσως μετά έβγαλαν νόμο να μην ασχολείται κανείς άλλος γύρω τους με το αντικείμενο για το οποίο πήραν άδεια! Κάθε ραδιοερασιτέχνης που επικοινωνούσε με το νησί μάθαινε εμβρόντητος, ότι μπορούσε να πάει μόνο για να αγοράσει φύκια, και του απαγόρευαν να κάνει χρήση του ασυρμάτου του! Έτσι οι επισκέπτες ραδιοερασιτέχνες, έφερναν εισόδημα στους ιθαγενείς συναδέλφους τους, αρκούμενοι στα φύκια και στην υποτυπώδη εκμάθηση της ζωής των ιθαγενών μέσα από μικτά φολκλορικά σχήματα.


Οι ραδιοερασιτέχνες όλου του κόσμου απόρησαν με αυτή την συμπεριφορά, αλλά κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα:


Αυτοί οι ιθαγενείς δεν έχουν το Θεό τους!"

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Άθωνας: Επιτρέπεται η είσοδος σε όλους εκτός...

Όπως θυμάστε, το καλοκαίρι κατά την ενεργοποίηση των «Φρυκτωριών», ανεβήκαμε σε όλα τα βουνά που ανέφερε το αρχαίο κείμενο, από την Τροία μέχρι τις Μυκήνες. Σε όλα εκτός του Άθωνα! Εκεί οι μοναχοί αρνήθηκαν την είσοδο ραδιοερασιτεχνών για τον παραπάνω σκοπό, γιατί σύμφωνα με τον κανονισμό τους απαγορεύεται οι εκπομπή από μη μοναχούς. Τον κανονισμό βέβαια τον έφτιαξαν οι ίδιοι και απορίας άξιον είναι ποιος είναι ο σκοπός μιας τέτοιας απαγόρευσης. Επειδή στο τελευταίο περιοδικό SV-NEA κάνω σαφή αναφορά:

«Εξ΄αρχής είχα κατά νου, ως πρόβλημα, την περίπτωση του Άθωνα. Το αρχαίο κείμενο ανάφερε την κορυφή του, κατά την αναμετάδοση του μηνύματος στο τέλος του Τρωικού πολέμου. Η αισιοδοξία ορισμένων ότι δεν θα υπερισχύσει η αδιαλλαξία, σε ένα θέμα που τελικά θα προήγαγε τον ραδιοερασιτεχνισμό ως μέσο φιλίας, και τον ελληνικό πολιτισμό γενικότερα, δεν με καθησύχαζε. Πίστευα, και δυστυχώς επαληθεύτηκα, ότι δεν θα μας επιτρέψουν να ανέβουμε στον Άθωνα για να εκπέμψουμε. Την στιγμή που τόσοι ορειβάτες παίρνουν άδεια και ανεβαίνουν στον Άθωνα, κάποιοι εμπόδισαν τους ραδιοερασιτέχνες-ορειβάτες να κάνουν το ίδιο. (Οι ορειβάτες βέβαια δεν διακινούν κάρτες!)»

…και το αφήνω ξεκάρφωτο. Zήτησα και πήρα την άδεια να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο που περιγράφει ακριβώς μια ανάβαση στον Άθωνα από ορειβάτες. Συντάκτης του κειμένου είναι ο κύριος Σταμέλος, τον οποίο δεν γνωρίζω -το γράφω για να μην του προσάψουν κάποιον χαρακτηρισμό αντίστοιχο με ότι προσάπτουν σε μένα- και γράφει στο "e-onthemountain.blogspot.com ". Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου σε σημεία που έχουν άμεση σχέση με όσα έχουν συζητηθεί ήδη μεταξύ συναδέλφων:

ΑΘΩΣ (2.033μ) 23-26/7/2008 ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Ήταν μια ξαφνική πρόταση από τον Κώστα η επίσκεψη στον Άθω, στο Άγιο Όρος. Πολλές φορές είχε περάσει από τη σκέψη μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ο χρόνος, η καλή παρέα, οι καιρικές συνθήκες. Αυτή τη φορά υπήρχαν όλα, άρα δεν μπορούσα να αρνηθώ. Κι έτσι βρεθήκαμε η μικρή παρέα των τεσσάρων το βράδυ της Τετάρτης στη Θεσσαλονίκη, γιατί έπρεπε την επόμενη το πρωί να είμαστε στην Ουρανούπολη.Δεν είμαι ίσως ο κατάλληλος να γράψω αυτά που πολλοί θα ήθελαν για το Όρος. Το Άγιο Όρος, ως λίκνο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος για πολλούς. Η δική μας επίσκεψη ήταν περισσότερο ορειβατική και λιγότερο θρησκευτική. Πολλά πράγματα που θα διαβάσετε, δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν ακριβώς τις σκέψεις και τις απόψεις του γράφοντα, γιατί υπάρχουν και ορισμένα, που πρέπει να τα δει κανείς κάτω από το πρίσμα της φιλοξενίας, του σεβασμού στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της περιοχής και προπαντός να τα δει κάτω από το πρίσμα του τι αντιπροσωπεύει για πολλούς σήμερα η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Γίνεται προσπάθεια να μείνει το κείμενο μακριά από κρίσεις και προσωπικές απόψεις. Το Όρος, πέρα από οτιδήποτε άλλο, έχει μια τεράστια πολιτισμική, ιστορική και γραμματειακή αξία, έναν αμύθητο πολιτιστικό και ιστορικό πλούτο και εκφράζει έναν άλλο κόσμο στην κυριολεξία. Έρχεται από το παρελθόν και προσπαθεί να κρατήσει το παρόν του σαν μια συνέχεια. Θεωρείται κέντρο του ορθόδοξου μοναχισμού και κέντρο διατήρησης και συντήρησης πλούσιου υλικού, μουσείο μοναδικού θησαυρού ελληνικής τέχνης και γραμμάτων.Φθάσαμε στην Ουρανούπολη κατά τις 8.30 το πρωί και πήγαμε κατ’ ευθείαν να πάρουμε τα διαμονητήρια (κόστος 25 ευρώ το άτομο) Η επίσκεψη στο Aγιο Όρος επιτρέπεται όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τον Καταστατικό χάρτη, το Τυπικό της Μοναστικής Πολιτείας, μόνο στους άντρες. Στις γυναίκες δεν επιτρέπεται ούτε η προσέγγιση στις ακτές του Όρους. Οι Έλληνες επισκέπτες πρέπει να έχουν μαζί τους ταυτότητα και απαραιτήτως τα διαμονητήρια (Τηλέφωνο για έκδοση διαμονητηρίων 2310252575). Η δήλωση πρέπει να γίνει τουλάχιστον 2 μήνες πριν, καθώς και ο ακριβής αριθμός των επισκεπτών και των στοιχείων τους, και οι οποίοι δεν πρέπει να ξεπερνούν τους πέντε Οι αλλοδαποί επισκέπτες γίνονται δεκτοί σε περιορισμένο αριθμό ημερησίως, γύρω στους δέκα. Έτσι λένε τα χαρτιάΦύγαμε με το μικρό φεριμπώτ “ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ” στις 09.45 για τη Δάφνη (εισιτήριο 7 ευρώ το άτομο) Η πρώτη εμπειρία να ταξιδεύεις ανάμεσα μόνο σε άντρες, χωρίς την παρουσία του θηλυκού. Σκέψεις ανάκατες για το αλάτι της γης, το ένστικτο της αναπαραγωγής, το αφύσικο και τη φύση σε καταπίεση Σε δύο ώρες περίπου φθάσαμε στη Δάφνη και αναχωρήσαμε με το “ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ” (εισιτήριο 4,40 ευρώ) για τον προορισμό μας, τον Αρσανά (λιμανάκι) των Καυσοκαλυβίων. Από κει αρχίζει το περπάτημα στις 2.30 το μεσημέρι, ανεβαίνοντας ένα ανηφορικό μονοπάτι με καλντερίμι και σκαλιά. Η ζέστη στο ζενίθ…φορτωμένοι με τα σακίδια των 15 και 18 κιλών ο καθέναςΣε 25 λεπτά βγήκαμε στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων και κατευθυνόμαστε στο αρχονταρίκι, στο Κυριακό, όπου είχαμε την πρώτη καλή φιλοξενία και μας προσφέρθηκε από τον μοναχό καφές, κουλούρι και νερό. Συνεχίζουμε το μονοπάτι. Ένα αρκετά ταλαιπωρημένο από τα μουλάρια - κι αυτά όλα αρσενικά - που με τη συνοδεία των αλβανών εργατών κουβαλάνε τα υλικά και τα τρόφιμα για τις απομακρυσμένες σκήτες και για τα έργα που γίνονται στην πλευρά αυτή του ΌρουςΣε δύο ώρες περίπου φθάνουμε στον Αγιο Νείλο. Μια σκήτη με μερικές «καλύβες» - σπίτια μοναχών και βρύση με άφθονο νερό. Κατεβήκαμε στη σπηλιά όπου ασκήτεψε ο Άγιος Νείλος. Τα σκαλιά έχουν γίνει ωραία με πέτρα στο βράχο με φόντο το απέραντο γαλάζιο του Αγαίου. Βλέπουμε νοτιοανατολικά στο βάθος τα μικρά νησιά των ανατολικών Σποράδων και δεξιά τη χερσόνησο της Σιθωνίας. Η θέα είναι επιβλητική. Ανεβαίνοντας ξανά, βρεθήκαμε σε μια συκιά για ένα σύκο δροσερό, το φρούτο της εποχής.Περνώντας τα μουλάρια, ακούστηκε η ρήση του προφήτη: κάποτε θα φθάσουν οι άνθρωποι να είναι φορτωμένοι σαν τα μουλάρια. Και να, εμείς τώρα έτσι φαντάζαμε. Φορτωμένοι όπως ήμασταν με τα σακίδια των 15 και 18 κιλών…Διαπιστώνουμε πολύ γρήγορα τη δουλειά που κάνουν οι αλβανοί εργάτες στο Όρος. «Ο άγιος αλβανός». Στα μονοπάτια, στις ανακατασκευές και συντηρήσεις των μονοπατιών, των κτιρίων και των μονών γενικά. Και βέβαια με τη συνεισφορά της «αγίας ευρωπαικής ένωσης» και των ΚΠΣ Φεύγουμε από τον Άγιο Νείλο στις 4.30, ντάλα ο ήλιος, για τη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Το μονοπάτι ανηφορικό ανάμεσα σε πουρνάρια κατά το πλείστον και σχίνα. Περάσαμε τη σάρα με τις κοτρόνες και σε μία ώρα φθάνουμε στον αυχένα. Απέναντί μας ξεχωρίζουν αρκετά η Θάσος και η Λήμνος και κάτω, στο ακρωτήρι, η σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου και η Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Όπως μας είπε αργότερα ο ηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας, είναι κλειδωμένη, γιατί κάηκε δύο φορές από τα κεριά, που τα αφήνουν αναμμένα οι προσκυνητές. Τώρα για να πάει κανείς πρέπει να πάρει το κλειδί από τον υπεύθυνο της σκήτης.Η Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου Μεγίστης Λαύρας είναι ρουμάνικη και απέχει γύρω στη μισή ώρα από την κυρίαρχη μονή. Είναι σε στυλ μοναστηριού. Στη θέση της ήταν μέχρι το 1854 Κελί του Τιμίου Προδρόμου με μοναχούς καταγόμενους από τη Χίο. Η Μεγίστη Λαύρα με έγγραφό της επέτρεψε τη μετατροπή του Κελιού σε Σκήτη. Με Πατριαρχικό Σιγίλιο το 1856 επί Πατριάρχου Κυρίλλου Ζ΄ τελικά επικυρώθηκε η ίδρυση και η κοινοβιακή οργάνωση της Σκήτης από Μολδαβούς μοναχούς. Εγκαινιάστηκε το 1866. Σήμερα εγκαταβιούν 25 μοναχοί Ρουμανικής καταγωγής. Το Κυριακό της Σκήτης είναι αφιερωμένο στη βάπτιση του Χριστού. Έχει μήκος 30 και ύψος 18 μέτρα. (πηγή el.wikipedia.org) Κατηφορίζουμε ελαφρά το καλντερίμι μέσα στο πυκνό δάσος. Κάποια στιγμή το βρίσκουμε χαλασμένο, γιατί το κατάστρεψε η χιονοστιβάδα που κατέβηκε από τον Άθω και “κούρεψε” εντελώς τα δέντρα, γεμίζοντας με κορμούς το μονοπάτι. Ίχνη από αγριογούρουνα μας δείχνει ότι σε όλο το Όρος υπάρχουν αρκετά από αυτά, όπως είναι επόμενο, γιατί υπάρχει και πυκνό δάσος και αρκετή τροφή από τα αγριοκάστανα και τους βολβούς του δάσους. Τηλεφωνεί ο καλόγερος στον συνάδελφό του στο άλλο μοναστήρι και τον καλεί για φαγητό. Έβγαλα ένα πουρναρόψαρο, του λέει, έλα να το φάμε…(ανέκδοτο;; του Κώστα)Συναντάμε τον αμαξιτό δρόμο και περνάμε καμιά τρακοσαριά μέτρα τσιμέντο. Μια παραφωνία, που σχολιάστηκε αρνητικά από όλους μας. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται, τα περισσότερα 4Χ4 τζιπ. Τελικά το αυτοκίνητο κατέκτησε και το Άγιο Όρος με αρκετές δυσάρεστες επιπτώσεις στο φυσικό τοπίο. Όλα τα μοναστήρια έχουν πια αυτοκινητόδρομο και αυτοκίνητα. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο ηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας, “εκεί που πριν λίγα χρόνια είχαμε ένα αυτοκίνητο για όλα τα μοναστήρια, τώρα έχουμε 4-5 το καθένα και πάλι δεν μας φτάνουν”. Οι μπουλντόζες, τα διάφορα σκαπτικά μηχανήματα και οι γερανοί είναι ακόμα σε πολλούς αρσανάδες ή κοντά στα μοναστήρια. Αυτοκίνητα, ηλεκτρικό ρεύμα, κινητά τηλέφωνα, και τώρα κομπιούτερς και Internet, η εισβολή της τεχνολογίας στο Όρος.Η συντήρηση και η αναπαλαίωση των μοναστηριών επέβαλαν ίσως την παρουσία όλων αυτών των μηχανημάτων και επόμενα τη διάνοιξη των δρόμων. Ίσως σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να αποφευχθεί. Η συντήρηση θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη. Σε ένα μεγάλο βαθμό έγινε. Όμως σε πολλά μοναστήρια συνεχίζεται με κονδύλια του Γ’ ΚΠΣ και θα συνεχιστεί και στο Δ’ ΚΠΣ, όπως μας τόνισε και ο ηγούμενος.Φθάνουμε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, στον προορισμό μας, στις 6.30 ακριβώς, σε 4 ώρες απ’ τον Αρσανά των Καυσοκαλυβίων. Πλησιάζοντας μας συναρπάζει η εικόνα της επιβλητικής Μονής. Στο μυαλό μου έρχεται η ιστορία των 1000 και πάνω χρόνων της, που διάβασα στα διάφορα sites, με τις καλές και τις κακές της στιγμές, τους αγώνες με τους πειρατές. Δείγμα ο πύργος, ως το τελευταίο προπύργιο της άμυνας. Όπως είναι γνωστό το μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετώπιζαν οι μονές, ήταν αυτός των πειρατών. Οι περισσότεροι κατακτητές σεβάστηκαν τον μοναχικό βίο και τα μοναστήρια. Και ειδικά του Αγίου Όρους, ήταν στο απυρόβλητο.Γύρω από τη Μονή είναι αρκετές καλλιέργειες, κυρίως αμπέλια, ελιές, κηπευτικά της εποχής, ακόμα και θερμοκηπίου. Πηγαίνοντας στο Αρχονταρίκι, ο υπεύθυνος μας παροτρύνει να πάμε κατ’ ευθείαν στον εσπερινό, μετά στην Τράπεζα για φαγητό και στη συνέχεια να μας δείξει πού θα κοιμηθούμε. Αρχίζω να περιεργάζομαι τη Μονή. Εκτός από μένα, οι άλλοι είχαν επισκεφθεί πολλές φορές το Μοναστήρι. Άρα ο “περίεργος” ήμουνα εγώ. Τα κτίρια, ο πύργος, το Ηγουμενείο, ο ναός, η τράπεζα, το αρχονταρίκι, τα κελιά, τα τεράστια δέντρα. Η λειτουργία του εσπερινού με την παρουσία των επισκεπτών και αρκετών μοναχών έγινε με τη γνωστή κατάνυξη. Για μένα ήταν εντυπωσιακό γιατί έμοιαζε με θεατρικό δρώμενο. Οι μοναχοί ανάμεσα στους προσκυνητές, να μπαινοβγαίνουν, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν τα καντήλια, να σβήνουν τα κεριά, να σηκώνονται και να κάθονται στα στασίδια κρατώντας το κομποσκοίνι, να περνάνε και να ασπάζονται τις εικόνες. Στο τέλος, ανακοινώθηκε στους επισκέπτες ότι μπορούν, όσοι θέλουν, να προσκυνήσουν τα λείψανα των αγίων, που βρίσκονται στη Μονή. Η συνέχεια στην Τράπεζα για το φαγητό με την παρουσία του ηγουμένου, όλων των μοναχών και των επισκεπτών. Μερικές φορές μου ερχόταν στο μυαλό το “Όνομα του Ρόδου” του Ουμπέρτο Έκο και το αντίστοιχο ιταλικό μοναστήρι των Βενιδικτίνων, που περιγράφει ο συγγραφέαςΤο νόστιμο φαγητό – φασουλάκια με κολοκυθάκια (τουρλού), ψωμί, σαλάτα ντομάτα, φέτα, κρασί, καρπούζι – ήταν σερβιρισμένο σε μαρμάρινα τραπέζια των 10 περίπου ατόμων. Κατά τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός διάβαζε από τον άμβωνα αποσπάσματα από γραπτά Αγίων. Τελειώνοντας το φαγητό πήγαμε στο Αρχονταρίκι, όπου ενημερωθήκαμε για τον χώρο που θα κοιμηθούμε. Κρεβάτια σε δωμάτιο των 15 περίπου ατόμων με καθαρά σεντόνια, τουαλέτες και μπάνια κάτω και νιπτήρες χωρίς καθρέφτες. Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις 7.30 στον όρθρο. Το καμπανάκι χτύπησε κανονικά στις τέσσερεις. Πολλοί επισκέπτες πρέπει να πήγαν εκείνη την ώρα μαζί με τους μοναχούς για την λειτουργία του όρθρου. Υποψιάζομαι ότι οι μοναχοί έχουν ανάλογη “υπηρεσία” και ο καθένας έχει το ρόλο του στη διάρκεια της λειτουργίας. Ποιος θα έχει τον κεντρικό ρόλο, ποιοι τον ρόλο του ψάλτη, ποιοι θα ψάλουν το απολυτίκιο κλπ.Μετά τον όρθρο, ακολούθησε η Τράπεζα. Είναι το κυρίως γεύμα – πιλάφι με γαριδόζουμο, σαλάτα αγγουροντομάτα, ελιές, παραδοσιακό ψωμί, πεπόνι, κρασί και γλυκό τυλιγμένο – πάλι με την παρουσία όλων, του ηγουμένου, των μοναχών και των επισκεπτών. Πάλι κατά τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός διάβαζε κείμενα αγίων.Αμέσως μετά επισκεφθήκαμε τον ηγούμενο στο ηγουμενείο. Ο ηγούμενος Πρόδρομος είναι απλός, ζεστός, δραστήριος και φιλόξενος. Με τρόπο μας ενημέρωσε για τις δραστηριότητες της Μονής, τα έργα συντήρησης, αλλά και γενικότερα απάντησε σε ερωτήσεις μας σχετικά με το Άγιο Όρος και τις μονές. Από τα είκοσι μοναστήρια στο Όρος, τα δεκαεννιά είναι μεν με το “παλιό” ημερολόγιο, αλλά δεν είναι “παλαιοημερολογίτικα”, άλλωστε ανήκουν στο Πατριαρχείο, το οποίο είναι με το “καινούργιο”. Παλαιοημερολογίτικο είναι μόνο η μονή Εσφιγμένου, οι μοναχοί του οποίου δεν αναγνωρίζουν τον Πατριαρχείο. Οι μονές δεν εισπράττουν τίποτα από τους επισκέπτες. Τα έσοδα από τα διαμονητήρια τα διαχειρίζεται η Κοινότητα του Όρους για τις δικές της υποχρεώσεις. Βέβαια η κάθε μονή έχει αρκετά έσοδα από τα μετόχια στη Χαλκιδική και αλλού στην Ελλάδα. Στο βιβλίο επισκεπτών της Μονής καταγράφονται περίπου 15.000 επισκέπτες το χρόνο. Πούτιν, Καραμανλής και άλλες προσωπικότητες της πολιτικής, όλοι από δω περάσανε και θα περάσουν…Μου έκανε εντύπωση οι προσπάθειες που καταβάλουν στη Μονή για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών με τη μικρή υδροηλεκτρική μονάδα. Συγκεντρώνεται το νερό ψηλά σε μεγάλη υδατοδεξαμενή και από κει, με αγωγό και αρκετή κλίση, το νερό έρχεται στη μονάδα δίπλα στο μοναστήρι, όπου παράγεται το ρεύμα. Βέβαια τώρα το καλοκαίρι ενισχύεται και με τη γεννήτρια πετρελαίου. Δεχθήκαμε τα δώρα και τις ευχές του ηγουμένου και αναχωρήσαμε κατά τις 11 και 15΄ με προορισμό την κορυφή του Άθω. Ξεκινάμε σχεδόν από μηδέν υψόμετρο για να φθάσουμε στις 7 το απόγευμα στα 2.033 μέτρα της κορυφής μετά από 8 ώρες περίπου. Φορτωθήκαμε για φαγητό ένα καρπούζι, ντομάτες, ελιές και ψωμί (ξερό, ό,τι απέμεινε από την Τράπεζα)Η διαδρομή για την κορυφήΗ διαδρομή ξεκινάει νοτιοδυτικά προς Καυσοκαλύβια. Το τμήμα αυτό της δυτικής πλευράς του Όρους το λένε “έρημο”, γιατί δεν έχει αμαξιτούς δρόμους. Κι εδώ είναι και τα περίφημα “καρούλια”, τα ασκηταριά των μοναχών στο βράχο. Φθάνοντας στον αυχένα (μια ώρα περίπου από τη Μονή) παίρνουμε το μονοπάτι προς Αγία Άννα. διασχίζοντας το πυκνό δάσος με τις καστανιές, βελανιδιές, οξιές, σκλήθρα, αριές, πλατάνια στις ρεματιές. Μια μικρή ζούγκλα. Από άποψη χλωρίδας το Άγιο Όρος χαρακτηρίζεται για την πυκνή του βλάστηση. Αφθονούν σε μεγάλο βαθμό η καστανιά, η οξιά, η δρύς, το πουρνάρι, η κουμαριά κ. ά. καθώς και άπειρα πλήθη βοτάνων.Σταματήσαμε στα Καλά Νερά. Μια πυκνοδασωμένη περιοχή με αρκετά νερά, όπου πριν 5-6 χρόνια, όπως λέει ο Κώστας, η χιονοστιβάδα “ξύρισε” κυριολεκτικά όλα τα δέντρα. Η αναδάσωση είναι πλέον πολύ πυκνή και πλούσια σε όλα τα είδη. Φάγαμε το καρπούζι, γεμίσαμε κρύο νερό, και συνεχίσαμε φθάνοντας, σε 4 ώρες από τη Μονή, στο Σταυρό, υψόμετρο 850 μέτρα περίπου. Είναι η διασταύρωση προς Κερασιά, Αγία Άννα και κορυφή. Έχει νερό με λάστιχο. Μέχρι εδώ μας ακολουθεί και το τηλεφωνικό καλώδιο, που σχεδόν έρπον συνεχίζει το δρόμο του για την Κερασιά. Παίρνουμε ξανά το κακοτράχαλο ανηφορικό μονοπάτι στο πυκνό πουρναρόδασος. Το μονοπάτι βγαίνει στην αρχή λίγο ανοιχτά, αριστερά, με θέα τη Σιθωνία, τη Σκήτη της Αγίας Άννας και τη Μικρή Σκήτη και πιο πέρα τους αρσανάδες των Μονών Αγίου Παύλου, Αγίου Διονυσίου και Αγίου Γρηγορίου. Δεν φαίνονται οι μονές.Λίγη στάση στην Καστανιά για ξεκούραση με τον ιδρώτα να στάζει, και φθάνουμε στην Παναγιά, στα 1500 μέτρα περίπου σε 2,5 ώρες από το Σταυρό. Εδώ εργάζεται ένα μεγάλο συνεργείο με αλβανούς μαστόρους για την ανακατασκευή της εκκλησίας. Κατασκευάζεται μεγάλος ναός με βοηθητικούς χώρους, που θα λειτουργεί και ως καταφύγιο. Εικόνα εργοταξίου. Είκοσι τέσσερεις μαστόροι και εργάτες. Παντού σκόρπια εργαλεία, υλικά και … μπόλικα σκουπίδια, πεταμένα στα πρανή. Ό,τι χειρότερο μπορούσα να δω σ’ αυτό το υψόμετρο.Για την κορυφή, τα υπόλοιπα 500 περίπου μέτρα υψομετρική, είναι μια απότομη σχετικά ανάβαση στο γυμνό με πολλές τραβέρσες για φορτωμένα αρσενικά μουλάρια, όπως εμείς. Με τον Κώστα το κάναμε μια ανάσα σε μια ώρα ακριβώς με όλες τις τραβέρσες. Το έχει κάνει λέει ο Κώστας και 35 λεπτά χωρίς σακίδιο, και κόβοντας τις τραβέρσες. Τελικά Κώστα είσαι καλός ορειβάτης…Στην κορυφή του ΆθωΦθάσαμε στην κορυφή κατά τις 7. Μαζί μας έφθασε και ένας Ρώσος, επισκέπτης του Όρους, με τον οποίο “συγκατοικήσαμε” το βράδυ μέσα στο ναΐσκο. Δεν ήξερε γρι ελληνικά ούτε αγγλικά. Άντε να συνεννοηθείς…Ξαναθυμηθήκαμε τα “σπασίμπα” και “νταβάρις” Λένε ότι το Όρος για τους Ρώσους είναι ό,τι τα Ιεροσόλυμα για τους άλλους ορθόδοξους ή η Μέκκα για τους Μωαμεθανούς… Αυτό σημαίνει ότι θα ανεβεί αρκετά η επισκεψιμότητά του τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταμπέλες στην Ουρανούπολη είναι στα ελληνικά και στα Ρώσικα…Άντε αυτά να τα έλεγες πριν 20 χρόνια... Κι εδώ συνεργείο αλβανών για ανακατασκευή του μικρού ναού και για να γίνει μεγάλος και επιβλητικός. Επικίνδυνο… Ίσως δεν έπρεπε. Συνήθως στις κορυφές θέλουμε ένα μικρό και ταπεινό εκκλησάκι, χωρίς πολλά… Άλλωστε οι κορυφές δεν είναι να μένει κανείς πολύ. Χάνουν έτσι την αίγλη τους και τη γοητεία. Τα καταφύγια συνήθως γίνονται χαμηλότερα, όπως, ας πούμε, η Παναγιά. Συζητήσαμε με τους αλβανούς, οι οποίοι έρχονται 15 χρόνια οι περισσότεροι στο Όρος και έχουν συνεργαστεί με τα περισσότερα μοναστήρια και τις Σκήτες. Οι ίδιοι δηλώνουν μωαμεθανοί. Μια ειρηνική συνεργασία των δύο θρησκειών στο επίπεδο της μαστορικής και της τέχνης. Όλα γίνονται…Θαυμάσαμε τη δύση του ηλίου πάνω από τη Χαλκιδική και τη σκιά του Άθω στο Αιγαίο. Απέραντο γαλάζιο. Από τα παράλια της Καβάλας, τη Θάσο και τη Λήμνο μέχρι τις Σποράδες, τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, τη Σιθωνία, την Αμουλιανή, τη Διώρυγα του Ξέρξη και το Παγγαίο. Ξαπλώσαμε σχετικά νωρίς με τους υπνόσακους στο κρύο τσιμέντο, αφού έξω φύσαγε και έκανε αρκετό κρύο. Προσέχαμε να μη χτυπήσουμε τον Ρώσο με τα πόδια μας. Και πώς να διαμαρτυρηθεί ο άνθρωπος. Τη νύχτα μπαινόβγαιναν 2-3 μολδαβοί μοναχοί με τους φακούς, ψάχνοντας κι αυτοί καμιά γωνιά να κοιμηθούν. Ήρθαν αργά…Η Σκήτη της Αγίας ΆνναςΤο πρωί, αφού απολαύσαμε την ανατολή, φύγαμε κατά τις 7 στο κατηφορικό, δύσκολο για τα γόνατα, μονοπάτι. Στο Σταυρό πήραμε το μονοπάτι για την Αγία Άννα και μετά από ένα τέταρτο περίπου ξεκίνησε η απότομη κατηφόρα και τα σκαλιά. Βάλθηκε να τα μετράει ο Κώστας. Δεν τον ρώτησα πόσα τα έβγαλε. Φθάσαμε στην Σκήτη της Αγίας Άννας, ένα πανέμορφο μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα. Στο Κυριακό είχαμε την καλή φιλοξενία του λαϊκού, που υπηρετεί εθελοντικά τους επισκέπτες – τσίπουρο, λουκούμι, καφέ και νερό τα κεράσματά του.Η Σκήτη της Αγίας Άννας βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Αγίου Όρους, μισή ώρα από τη Νέα Σκήτη και μια ώρα από τη Μονή Αγίου Παύλου. Το Κυριακό της είναι αφιερωμένο στην Θεοπρομήτορα Αγία Άννα. Το 1686 ο Ματθαίος, πνευματικός του βοεβόδα Σερμπάν Καντακουζηνού (1678-88) και κτήτορας του κελλιού Άγιος Γεώργιος στην Προβάτα, αφιερώνει στη Σκήτη το πόδι της Αγίας Άννας. Υπάγεται στη Μονή Μεγίστης ΛαύραςΗ Μικρά Αγία Άννα βρίσκεται σε απόσταση 15 λεπτών από τη σκήτη. Αποτελείται από επτά καλύβες. Εδώ μόνασε ο μεγάλος υμνογράφος της Εκκλησίας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης. (πηγή el.wikipedia.org)Συνεχίσαμε με τον Κώστα για τη Μονή Αγίου Παύλου, αφού συμφωνήσαμε με τον έτερο Κώστα και τον Βαγγέλη να συναντηθούμε στο καραβάκι αλλάζοντας το πρόγραμμά μας λόγω μικρού τραυματισμού του Κώστα. Το μονοπάτι συνεχίζει μέσα στο πουρναρόδασος με μπόλικη ζέστη αλλά με θέα τη θάλασσα.. Κακή εντύπωση ξανά τα σκουπίδια πεταμένα κοντά στον οικισμό στα απόκρημνα βράχια και μέσα στα πουρνάρια, δίπλα στο μονοπάτι. Γενικά υπάρχει θέμα με τα σκουπίδια στο Όρος. Στην κορυφή σκουπίδια, στην Παναγιά, στο Σταυρό γεμάτη η ξεραμένη ποτίστρα με σκουπίδια, στην Αγία Άννα ανεξέλεγκτη χωματερή …Μα και η «αγία μπουλντόζα» που έκανε τη δουλειά της φτιάχνοντας τους δρόμους για τα μοναστήρια, τα στείρα τα πέταξε κάνοντας μικρές σάρες πληγώνοντας το τοπίο.Κάτω στη θάλασσα, εκτός από τα δύο καραβάκια, ταχύπλοα συνδέουν τις μονές με την Δάφνη και την Ουρανούπολη. Για να κλείσει κανείς θέση σ΄ αυτά πρέπει να τηλεφωνήσει έγκαιρα. Φθάσαμε στον αρσανά του Αγίου Παύλου σε 45 λεπτά περίπου, όπου και περιμέναμε το καραβάκι για την επιστροφή στη Δάφνη και Ουρανούπολη. Μια όμορφη ορειβατική και πολιτιστική εμπειρία και μια απομυθοποίηση του Όρους. Είναι η εξαιρετική γεωγραφική θέση, είναι το άγριο και όμορφο τοπίο, η θέα του γαλάζιου και ο πλούτος των μονών, που σε κάνει να σκέφτεσαι την επόμενη επίσκεψη.


Στέφανος Σταμέλλος


http://www.e-ecology.gr/

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Απορώ και ξύνομαι...


Γιατί όταν μιλάνε σε έναν συγκεκριμένο επαναλήπτη βαραίνουν την φωνή τους;;
Με τον συνάδελφο είχα μιλήσει. Κι από κοντά κι από τον αέρα. Μια χαρά μίλαγε, μπορώ να πω είχε και μια τσαχπινιά στην ομιλία του. Άσε που έσπαγε και τον καρπό κάπου κάπου. Τίναζε και το μαλλί!!!
Και τον ακούω στον επαναλήπτη να σφίγγεται για να μιλήσει: ένα ύφος, μια μαγκιά, ένα αγκομαχητό… Σαν το μουντζούρη στην ανηφόρα! Γουάι;;; Εντάξει ο συνομιλητής του ήτανε βαρύτονος, αλλά ο άλλος;; Έτσι βαραίνει η φωνή από τη μια μέρα στην άλλη;; Κι ας πούμε τώρα θέλεις να μοιάσεις στον Μήτσουλα, αύριο που θα μιλήσεις με καμιά συνάδελφο πως θα της μιλάς; Σαν τον Φλωρινιώτη;
Βέβαια έχουν μαζευτεί όλοι οι βαρύτονοι σε έναν επαναλήπτη. Τους ακούει ο άλλος όλους «βαριά πεπόνια», σου λέει εγώ τώρα πως θα ακουστώ;; Κι αρχίζει να σφίγγεται….
Για αυτό δεν βγαίνω εκεί! Έχω κόψει και το τσιγάρο… Άσε!

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Σκότωσε το Ράμπο που κρύβεις μέσα σου!

Δεν ξέρω αν έχει τύχει να βρεθείτε μπροστά στην εξής σκηνή: Ένας συνάδελφος προσπαθεί να εξηγήσει σε κάποιον δύσπιστο ή αδαή με το αντικείμενο, τι ακριβώς είναι ο ραδιοερασιτέχνης.
Του λέει για τους ασυρμάτους για τις κεραίες και στο τέλος του λέει ΠΑΝΤΑ για τους σεισμούς! "Οι ραδιοερασιτέχνες επικοινωνούν μετά από τον σεισμό όταν όλα έχουν καταστραφεί...... και θυμάστε και τους σεισμούς της Καλαμάτας;; Ε, τότε η επικοινωνία γινόταν με ραδιοερασιτέχνες κλπ, κλπ." Αυτό είναι το σημείο που θα τσιμπήσει ο αδαής δείχνοντας τα πρώτα σημάδια ότι καταλαβαίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κοίταζε με το ένα φρύδι σηκωμένο ενώ ξυνόταν.... Ακόμα κι αν ο συνάδελφος δεν έχει καμία σχέση με τις Ομάδες Εκτάκτου Ανάγκης, ακόμα κι αν δεν βγαίνει ποτέ στον αέρα, ακόμα κι αν είναι μόνιμα "κουρτίνα", ακόμα κι αν έχει πάρει την άδεια για να καλύψει τις παράνομες κεραίες του, θα επικαλεστεί την εθελοντική προσπάθεια κάποιων λίγων για να αναγνωριστεί η "υπηρεσία" του.
Αυτούς που πραγματικά "τρέχουν" για σεισμούς, πλημμύρες, καταποντισμούς, θα τους αφήσω απέξω. Μιλάω για όλους τους άλλους (εμάς), ειδικά αυτούς που όχι σε σεισμούς δεν πάνε, ούτε στη γενική συνέλευση του συλλόγου τους. Αράζουν μόνιμα στην ακρόαση, ενίοτε παίρνουν το μικρόφωνο για άσχετα θέματα (τι θα δείξει αύριο ο Χαρδαβέλας, αν μαγειρεύεται το κουνάβι, πως το τρίβουν το πιπέρι, και άλλα), μα όταν τα βρουν σκούρα θυμούνται ότι είναι δραστήριοι ραδιοερασιτέχνες που επικοινωνούν για το καλό της κοινωνίας.
Υπάρχει κι άλλη μια αξιοπρόσεκτη ομάδα συναδέλφων που έχει αναγάγει την ραδιοερασιτεχνική ιδιότητα σε αξίωμα. Δεν επικοινωνούν μόνο σε σεισμούς, αλλά σε πτώσεις αεροσκαφών, στη διάρκεια αερομαχιών, συρράξεων, υποκλέπτουν τον εχθρό, συμπαρίστανται στα σώματα ασφαλείας... Ράμποι με τα όλα τους! (ο Ράμπο, του Ράμπου κλπ εξού και ράμπερ!). Προκειμένου να επιδείξουν τη "ραμποσύνη" τους κυκλοφορούν στην πλατεία/ στο σινεμά/ στο Mall/ στην παραλία του Σχοινιά/ της Βουρβουρούς, με το δίκιλο φορητό σε περίοπτη θέση, με το μικρόφωνο να κρέμεται σταυρωτά, με το μεγάλο κεραιάκι (το μικρό δεν φαίνεται!), και όταν αντιληφθούν ότι -ναι επιτέλους- κάποιος κοιτάει, καλούν χρησιμοποιώντας υπαρκτά ή ανύπαρκτα διακριτικά διανθισμένα με υπηρεσιακού τύπου φράσεις όπως το "ένα-τέσσερα" ή το "ένα δεκατρία με κέντρο!" Σε ακραίες περιπτώσεις εκμυστηρεύονται στον πρώτο περίεργο, τα κατορθώματα τους με τον ασύρματο, την νύχτα των Ιμίων/ τη νύχτα του Πολυτεχνείου/ τη νύχτα του Άγιου Βαρθολομαίου/ όταν πολεμούσαν στο πλευρό του Άρη/ στην Άλωση της Πόλης/ της Τροίας κλπ.
Επικίνδυνος χαρακτηρίζεται ο συνδυασμός της ιδιότητας του κυνηγού με αυτή του ραδιοερασιτέχνη στο ίδιο άτομο, αφού παρατηρείται ανησυχιτική αύξηση των ραμπικών χαρακτηριστικών, ακόμα κι αν η πρώτη ιδιότητα αυτή του κυνηγού βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση. Λέγοντας "κυνηγός" εννοούμε εκείνους που δηλώνουν φυσιολάτρες και εξοπλίζονται με σύγχρονες καραμπίνες, σκυλιά, φορητούς ασυρμάτους, με απώτερο σκοπό να εξοντώσουν ότι κινείται ή πετάει στα λιγοστά δάση μας. Η πνευματική τους εμβέλεια είναι τέτοια, που δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ κυνηγού και τριχωτού θηράματος με αποτέλεσμα συχνά να αλληλοσκοτώνονται... Τέτοιου είδους ραδιοερασιτέχνες-Ράμποι, συνήθως λένε απίθανες ιστορίες στους συναδέλφους για τις περιπέτειες τους στην πυκνή ζούγκλα της Οίτης, ενώ στους φίλους τους κυνηγούς αναφέρουν την δήθεν αντιστασιακή τους δράση πίσω από τον πομπό του Πολυτεχνείου... (εκατό άτομα τουλάχιστον έχουν δηλωθεί ως εκφωνητές και τριακόσια πενήντα ως κατασκευαστές του παραπάνω πομπού! Ούτε η ΕΡΤ δεν είχε τόσο προσωπικό την ίδια περίοδο...)
Με τέτοια "φαινόμενα" -υπάρχουν κι άλλα για τα οποία επιφυλάσσομαι- είναι λογικό ο ραδιοερασιτεχνισμός να είναι παρεξηγημένος στη χώρα μας. Γιατί σου λέει, "τι να τον κάνω εγώ τον ραδιοερασιτεχνισμό αν είναι να σκοτώνω ελάφια;;"

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Ο σεισμός, ο Αυτιάς και οι άλλοι...


Δεν ξέρω αν καταλάβατε το σεισμό σήμερα το πρωί. Κατά τις 5, και λίγο αργότερα μια δεύτερη δόνηση, εμένα τουλάχιστον με ξύπνησαν. Περίεργο γιατί παλιότερα δεν ξύπναγα ούτε με καμπάνες! Είπα να σηκωθώ να ανοίξω το φορητό, αλλά θυμήθηκα αντίστοιχες περιπτώσεις προηγούμενων σεισμών: Πρώτα από όλα οι αναφορές από διαφόρους συναδέλφους ώστε να καταλάβουμε που έγινε αισθητή η δόνηση… «κουνήθηκε το φωτιστικό, σε δεύτερο όροφο στο Παγκράτι!» Ωραία! Έγινε αισθητός το καταλάβαμε. Βγαίνει ο άλλος: «φοβήθηκε ο γάτος μου στο Σύνταγμα…» μετά ο τρίτος: «έτριζε η πόρτα στην Ομόνοια!..» Βρε εσείς δεν ακούτε τον προηγούμενο; Το είπαν, το ξαναείπαν, το εμπεδώσαμε! Έγινε αισθητός ο σεισμός στην Αθήνα. Αφήστε να μιλήσουν και από καμιά άλλη περιοχή! Τίποτα! Και εκεί που λες ηρεμίσαμε, αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο: «παιδιά στον Αντέννα βγήκε ο Παπαδάκης και έδωσε επίκεντρο τη Λαμία!» άμα τόπε ο Παπαδάκης… «Τώρα παρακολουθώ στον Άλφα τον Αυτιά έχει έναν σεισμολόγο, το είχαν προβλέψει λέει…», και συνεχίζεται η ενημέρωση για το τι δείχνουν τα κανάλια μαζί με τις ευοίωνες γνώμες των συναδέλφων: «Στο Άλτερ διαφημίζουν το μασαζοκαλσόν, αλλά από κάτω περνάνε γράμματα που λένε ότι περιμένουμε μεγαλύτερο σεισμό! Χμμμμμμ! Ο καιρός γάρ εγγύς! Το διάβασα εγώ!»
Σοβαρευτείτεεεεεε!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

SV NEA τεύχος 111...


Κυκλοφόρησε το καινούριο τεύχος 111 του περιοδικού SV NEA και πρέπει λογικά να έχει φτάσει στα χέρια και των συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα. Άσχετο: Πριν δυο χρόνια συνάδελφος από την επαρχία, παραπονιόταν επειδή η Ένωση δεν του έστελνε το περιοδικό. Στη συζήτηση μας τον ρώτησα αν έχει πάρει ένα τηλέφωνο στα γραφεία να κάνει αρμοδίως τα παράπονα του. "Ούτε πήρα, ούτε θέλω να πάρω. Αφού δεν είμαι μέλος..."(!!!!!)
Το περιοδικό λοιπόν πάει στα μέλη δωρεάν. Γράφεται από ραδιοερασιτέχνες για ραδιοερασιτέχνες. Αν και στην εποχή μας οι έντυπες εκδόσεις όσο πάνε και λιγοστεύουν, όλες οι ενώσεις του κόσμου εκδίδουν αντίστοιχα περιοδικά για τα μέλη τους. Και βεβαίως όταν έχουν κείμενα που θέλουμε να κρατήσουμε στη βιβλιοθήκη μας, γίνεται πιο εύκολα με το έντυπο. Στον σκληρό του υπολογιστή μας, θα μείνουν μέχρι το επόμενο format! Πολλοί μιλάνε και για μια άλλη σημαντική υπεροχή: Με το περιοδικό διπλωμένο, μπορείς να εκτελέσεις την ενοχλητική μύγα. Με το laptop όχι!
Στο τελευταίο SV NEA για να επανέλθουμε, συμπεριλαμβάνονται κάποια κείμενα για τις Φρυκτωρίες. Μαζί με το εξώφυλλο βέβαια, ξέχασα! Στο δεύτερο από αυτά, εκείνο που έχει γραφεί από τον Τούρκο συνάδελφο, ομολογώ ότι τα έχασα μαθαίνοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Και κυρίως ότι συνέχισαν και έφεραν σε πέρας αυτό που είχαν αναλάβει. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα εγώ στη θέση τους αν συγχρόνως είχα πρόβλημα με το αυτοκίνητο μου στο μέσο μιας παρόμοιας διαδρομής.
Μια ένσταση έχω μόνο, στο συγκεκριμένο κείμενο: Αναφέρεται στον Τρωικό πόλεμο, λέγοντας "έτσι αναφέρει ο ΜΥΘΟΣ'' . Μάλλον ελληνικός δάκτυλος, πιθανόν ο μεταφραστής, το έγραψε έτσι. Ο Τρωικός πόλεμος δεν είναι μύθος. Ήταν μύθος πριν το 1880. Όταν έτσι βόλευε ορισμένους, να θεωρούνται μύθοι όσα αναφέρονται στους Έλληνες. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μετά την ανακάλυψη της Τροίας και των Μυκηνών, ο τρωικός πόλεμος διδάσκεται σε όλο τον κόσμο ως Ιστορία!
Στο επόμενο θα υπάρχουν κείμενα και από τις κορυφές που έλαβαν μέρος. Εγώ έχω στείλει για το όρος Μάκιστο που συμμετείχα. Φαντάζομαι έχουν στείλει και από άλλες κορυφές. Ο Σταμάτης ο EML με ρώταγε γιατί δεν έβαλαν την φωτογραφία του! Ποιος να την βάλει ρε Σταμάτη; Εγώ; Εσείς έπρεπε να έχετε στείλει ένα κείμενο με τις φωτογραφίες σας. Εκτός αν έχετε στείλει οπότε τα παίρνω πίσω!
Τι άλλο; Α! έχει και ένα σχέδιο με λάμπες για τα βραχέα. Με DSB, 2X807 και φωτογραφίες της κατασκευής από τον SV1DAF. (Φαίνεται ο Χρήστος δεν έκανε μετακόμιση!) Αλήθεια που να βγαίνει με αυτό;;