Ότι δεν σε σκοτώνει...

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ειδικά στην επαρχία, που ευδοκιμούσε ο θεσμός της "μοιρολογίστρας". Σε κάθε ανθρώπινη απώλεια υπήρχε "η ειδικός" που μέσα σε κλαυθμούς και οδυρμούς θύμιζε στους ζώντες το κακό που τους βρήκε, το μέγεθος της καταστροφής και την αξία του θανόντα είτε αυτός ήταν νέος που έφυγε πρόωρα, είτε ήταν γηραιότερος του Μητσοτάκη...

Η μοιρολογίστρα "έσκουζε" και οδυρόταν περισσότερο και από τους συγγενείς που συνήθως βίωναν τον πόνο τους χωρίς ακρότητες...

Εκτός από τις μοιρολογίστρες στην πατρίδα μας ευδοκιμούσαν πάντα και οι εμπειρογνώμονες. Εμπειρογνώμονες επί πάντων! Είναι περίεργο αλλά η Έλληνες μπορεί να έχουν από τα μεγαλύτερα ποσοστά αναλφαβητισμού στην Ευρώπη, όμως σπάνια θα βρεις κάποιον να σου ομολογήσει ότι επί ενός θέματος "δεν γνωρίζει". Ξέρουμε τα πάντα! Και αυτό έχει βάση στη γνωστή φράση ότι "...όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι άλλοι ζούσαν στα δέντρα...".  
Βέβαια στη συνέχεια "οι άλλοι" κατέβηκαν από τα δέντρα και προόδευσαν, όσο εμείς γκρεμίζαμε τους Παρθενώνες, but this is another story...

Μοιρολογίστρες και εμπειρογνώμονες πάντως, είναι δυο ειδικότητες που σε μια καταστροφή είναι καλύτερα να μην έχουν θέση. Ειδικά αν θέλουμε να αναστρέψουμε μια άσχημη κατάσταση και να αφιερωθούμε στην αποκατάσταση της στον συντομότερο δυνατό χρόνο... 

Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες απείχα από κάθε δραστηριότητα πλήν των απαραιτήτων για την αποκατάσταση μιας "καταστροφής"...

Η απουσία μου έδωσε αφορμή για πολλά διασκεδαστικά σενάρια, μεταξύ αυτών ότι είμαι "μέσα", ότι με απείλησαν και έκλεισα το blog, ότι είμαι άρρωστος, πεθαίνω κλπ

Είμαι καλά. 

Ευχαριστώ τους ελάχιστους που γνώριζαν την κατάσταση και κράτησαν εχεμύθεια δίνοντας μου πολύτιμο χρόνο να ασχοληθώ απερίσπαστος με την αποκατάσταση της στον συντομότερο δυνατό χρόνο...

...χωρίς μοιρολόγια και βαρυσήμαντα πορίσματα...