Πριν ένα χρόνο...

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, έχασα τον Μωησή, που μου έκανε παρέα στο QRL τα τελευταία χρόνια. Το γουργουρητό του και τα νιαουρίσματα του σταμάτησαν σε βαθιά και ευτυχισμένα γεράματα. Ακόμα με ρωτούν οι πελάτες γι αυτόν, και οι συνάδελφοι βεβαίως που τον άκουγαν να νιαουρίζει δίπλα μου όταν μιλούσα από το μικρόφωνο… Άλλοτε προσπαθούσε να πιάσει το σπιράλ, άλλοτε δάγκωνε το ραμπεράκι, άλλοτε πήδαγε –τρισχαριτωμένα- μέσα στο ανοιχτό τροφοδοτικό με την υψηλή τάση… Κοιμόταν κουλουριασμένος πάνω στο ζεστό laptop και με κοίταζε εκνευρισμένος όταν τον ξεσήκωνα για να γράψω κάτι.
Είχε την ικανότητα να μου φτιάχνει την διάθεση με μια ματιά… Πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν το ίδιο;