Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Πριν ένα χρόνο...

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, έχασα τον Μωησή, που μου έκανε παρέα στο QRL τα τελευταία χρόνια. Το γουργουρητό του και τα νιαουρίσματα του σταμάτησαν σε βαθιά και ευτυχισμένα γεράματα. Ακόμα με ρωτούν οι πελάτες γι αυτόν, και οι συνάδελφοι βεβαίως που τον άκουγαν να νιαουρίζει δίπλα μου όταν μιλούσα από το μικρόφωνο… Άλλοτε προσπαθούσε να πιάσει το σπιράλ, άλλοτε δάγκωνε το ραμπεράκι, άλλοτε πήδαγε –τρισχαριτωμένα- μέσα στο ανοιχτό τροφοδοτικό με την υψηλή τάση… Κοιμόταν κουλουριασμένος πάνω στο ζεστό laptop και με κοίταζε εκνευρισμένος όταν τον ξεσήκωνα για να γράψω κάτι.
Είχε την ικανότητα να μου φτιάχνει την διάθεση με μια ματιά… Πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν το ίδιο;

8 σχόλια:

sv8gke είπε...

Συνάδελφε Γιάννη,είχα και εγώ στην Πάτρα μια μαύρη γάτα την Διαμάντω,αγαπημένη της δε ενασχόληση το rtty καθισμένη στα γονατά μου και τα 2 μπροστινά πόδια στο πληκτρολόγιο.Δυστηχώς μια άλλη μαύρη "γάτα" μου την στέρησε μαζί με πολλά άλλα πράγματα.Ερχόμενος εδώ στην Λευκάδα βρήκα ένα μικρό γατάκι μαύρο με μια άσπρη βούλα στο λαιμό,ίδιο με την Διαμάντω,το εξημέρωσα και από τότε ο Διαμαντής είναι ο κολητός μου.Αυτόν δεν θα αφήσω καμία "γάτα" να μου τον στερήσει.Μαζί με το Διαμαντή έχω και τον ταλιμπάν,ενα γκρίζο γάτο με 3 πόδια(επέζησε από την επαφή του με αυτοκίνητο) και καμιά 10αριά αδέσποτα γυρω γυρω που τους έχω καθημερινό σισιτιο.
Από μικρό παιδί πάντα είχα γάτα στο σπίτι,δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα ζήσω χωρίς αυτές.
73 και καλή χρονιά σε όλους
Μιχάλης
ΥΓ.Πολύ ακριβές οι γατοτροφές ρε παιδί μου!!!

Ανώνυμος είπε...

καλα τι γινεται ολοι οι ραδιοερασιτεχνες ειναι γατοφιλοι?
εγω 2 γατες τον Φρανκυ και την Λουκρητια.

Καλη χρονια σε ολους
sw1jgw
MEOWWWWWWWWWWWWWWWW

2Μδης είπε...

Εκ γεννετής γατόφιλος, πάντα είχα γατοπαρέα. Γενικότερα ή φιλοσοφία μου είναι να μην πειράζω ούτε μυρμύγκι!
Στο σπίτι έχουμε τον Αλέκο, 1,5 χρονού γάτος. Στην Αρκαδία καμιά 15αριά γατιά που επέζησαν από μια επιδρομή με φόλες πριν δυο μήνες (ήταν 30) όλα μαζεμένα από δρόμους, χτυπημένα κλπ
Το κόστος συντήρησης μεγάλο Μιχάλη, αλλά δεν πετάμε ούτε ένα κομάτι ψωμί στην Αθήνα. Τα μαζεύουμε σε καταψύκτη και τα πηγαίνουμε στο χωριό κάθε τρίτη-τέταρτη βδομάδα...

Όταν διαπιστώνω ότι κάποιος αντιπαθεί τις γάτες μπαίνει μπλακλίστ!!

sv8gke είπε...

Καλημέρα και χρόνια πολλά,
άνθρωπος που δεν αγαπάει τα ζώα είναι ζώο κατά την γνώμη μου.Στο πατρικό μου στην Πάτρα έχουμε 3 γάτες οι οποίες ζουν μέσα στο σπίτι.Την μπέμπα,τον ντόντο και τον μπρίτσουλα.Ο μπρίτσουλας είναι το πιο έξυπνο γατί που έχει περάσει από τα χέρια μου.Συμπεριφέρεται σαν σκύλος,του μιλάς και απαντάει και το παιχνίδι του είναι να του πετάς ένα μπαλάκι και να στο φέρνει πίσω στα χέρια.Τ ο μπαλάκι πρέπει να είναι 2 χαρτοπετσέτες μέσα σε ζελατίνα από τσιγάρα-ιδιοκατασκευή.Δυστηχώς πέρασαν και τα τρία από το στάδιο της στείρωσης,αλλά δεν γίνεται αλλιώς,οταν θες να τα έχεις στο σπίτι και να μην τα χάσεις.
Γιάννη όταν πάω στο qrl θα σου στείλω βιντεάκι με τον μπρίτσουλα γιατί εδώ στο χωριό μπαίνω από κινητή τηλεφωνία και έχω 2G σύνδεση
73 Μιχάλης

takis perreas είπε...

Καλημέρα Γιάννη!
Εγώ έχω μείνει στο "επικίνδυνο αιλουροειδές" την Ματίνα! Από 'κει και μετά έχω χάσει επεισόδια!!!
Να κανονίσουμε κάποια μέρα να δοκιμάσουμε στο 144.300 USB είτε εμείς οι δύο, είτε με όποιον άλλον συνάδελφο θέλει. Ενδιαφέρον θα έχει!
Πολλά 73 και τις θερμότερες ευχές μου για το 2009

2Μδης είπε...

Η Ματίνα μας άφησε όταν έκλεισε τα 13. Στα δυο τελευταία χρόνια έκανε πέντε εγχειρήσεις αφαιρεσης όγκων...
Το καλύτερο της ήταν, όταν την είχα ακόμα στο μαγαζί και δέχτηκα ένοπλη επίθεση από δυο ΖΑ που προσπάθησαν να ληστέψουν. Εκτός από την συμφορά που τους βρήκε ο ένας είχε "εμφανείς γδαρσίματα σε πρόσωπο και χέρια από επίθεση αιλουροειδούς... "
Πιθανολογώ ότι θα την θυμούνται ακόμα!
Για δοκιμή στο 144,300 όποτε θες΄. Ακούω όλες τις εργάσιμες μέρες με οριζόντια πολωση συνήθως στραμένος στις 340-350 μοιρες.

sv8gke είπε...

144300 ή σημερα ή από δευτέρα που θα ξαναείμαι Λευκάδα.Τάκη από ποιά περιοχή είσαι;Αν είσαι Αθήνα μπορεί και να ακουστούμε με οριζόντια πόλωση
73 Μιχάλης

Ανώνυμος είπε...

Εμένα παιδιά με συντροφεύει η Ριρίκα. Το αυτοκίνητο.. όταν έρχομαι σπίτι, το καταλαβαίνει ανάμεσα σε τόσα άλλα… όπως μαζί με τους επιπρόσθετους άλλους ημερήσιους της πόλης θορύβους σχεδόν από 100 μέτρα μακριά! Την βλέπω πάντα να με καλωσορίζει με το χαμηλό ναζιάρικο νιάου και με την χαδιάρικη στριφογυριστή στάση της, πάντα με όρθια στάση της ουράς της. Συνεχώς μου όμως μου χώνεται στο περπατημά μου προς την είσοδο, λες και το κάνει επίτηδες για να την πατήσω… Θέλει ιδιαίτερη σχέση, για δύσκολους λύτες. Συγκινητικό ποστ φίλε Γιάννη. Λυπάμαι πραγματικά πολύ για τον φίλο σου Μωησή.

Δε μπούμπις