Καλό ταξίδι

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που έχω, από τις πρώτες της ζωής μου: Βρίσκομαι στη ρίζα μιας ελιάς σε ηλικία που όλα γύρω μου τα βλέπω «θεόρατα». Κάνει κρύο και είμαι τυλιγμένος σε μια κουβέρτα, στη ρίζα της ελιάς. Πιο δίπλα ακούω την μάνα μου να μου μιλάει, να μου τραγουδάει, να με καμαρώνει… Και μαζί με τη φωνή της ακούω και την κουρασμένη της ανάσα, τον κόπο της. Καταλαβαίνω την κούραση από τη φωνή της, το μάζεμα της ελιάς είναι δύσκολο στα βουνά της Αρκαδίας. Και κάθε τόσο σταματάει και έρχεται να με πάρει στη ζεστή αγκαλιά της. Πόσες φορές με τύλιξε γρήγορα-γρήγορα στην κουβέρτα και με πήρε τρέχοντας στο χωριό. Κι άκουγα την ανάσα της, μαζί με τον βοριά και τη βροχή να μας κυνηγάνε…
Σήμερα ξημερώματα, βρέθηκα πάλι στην ίδια ζεστή αγκαλιά. Δεν άκουγα όμως την ανάσα της. Ότι είχε σταματήσει… Καλό ταξίδι Μάνα…